Anak ko: dito sa katihan ng iyong kuwarto, habang lumalipas ang buhay, naging malaking hukay na ang mundo; pumapasok ang mga kaluluwa sa abismo; sa walang-labas na hukay. Ang kamatayan ay tiyak na marka para sa maraming anak ko; nakalakihan ng malamig ang mundo sa pag-ibig, sa karunungan at gawaing mabuti; nag-iisang daan ang mga tao, wala silang oras upang tingnan ang gawain ni Dios; ang sariliismong, kapakanan at panghihimagsik na kasama ng kawalan ng pagpapatawad ay naging lambak ng luha, kamatayan at kaguluhan sa aking likha. Sa buong kasaysayan ng sangkatauhan, hindi sila nakilala dahil sa kanilang kapayapaan kungdi dahil sa mga digmaan; ang karahasan ay naglikha ng mga panggiling at hadlang na paghihiwalay; kamatayan, karahasan, kagandahan, pagmamalaki at higit pa rito, espirituwal na kamatayan, na isang kabuuan sa layo mula sa mungkahi ni Dios ay nagpapatakbo ng pinaka-nakatatakot na pagsasamantala, nakapipinsala ang kanilang gawaing at karahasan ang kaluluwa ng lupa. Mula sa mga magulang malayo kay Dios ay nanganak ang isang masungit na bunga, ang katanungan ng lamig at pagtanggol ay nasa tao mula noong unang sandali; gayon din sila ang kanilang anak kung hindi sila nagbabago. Ang pagsasaplaka ng espiritu ay nagsisimula sa tahanan. Ang pag-ibig, usapan at magandang ugali dapat na pagkain para sa kaluluwa. Dasal at paggalang kay Dios at ang pagpapatupad ng kanyang mungkahing dapat na pagkain para sa espiritu.
Ang mga tao, mahihirap na sangkatauhan ay hindi naintindihan na ang yaman ay hindi nasa pagsasama-samang materyal na bagay kundi sa pagkakaroon ng perpektong balanse sa katawan, kaluluwa at espiritu; doon nagmumula ang tunay na kayamanan ng tao. Hindi na maibigay ng lupa ang karahasan, degrado ay nangyayari. Ang aking Likha ay nasasangkot dahil sa kawalan ng pag-ibig at Dios. Kung mahal ng tao, magiging paraiso ang mundo kasi lahat ng nilikha ni Dios ay nagpapatuloy na awit ng pag-ibig. Pag-ibig at paggalang kasama ang pagsunod sa mungkahi ni Dios ay susi para sa perpektong komunyon sa tao, lupa at Dios; subalit dahil sa pagbubuwis ng isa sa mga elemento na ito, nagdudulot siya ng di-pantay na balanse na nanghihimagsik ngayon ang sangkatauhan patungkol sa kanilang sariling kamatayan at pagsasamantala. Hindi gusto ng tao bumalik sa pag-ibig na DIOS at ibinigay ni DIOS; kapag mayroong komunikasyon ng pagsunod, paggalang at pagpapatupad ng mungkahi ni Dios, ang sinasabi ng mga kasulatan ay "Nasa inyo si Dios" ay naging totoo.
Hindi na ako papayag sa katiwalian o pagsira kay aking pangalan at likha; napuno na ang oras ni Dios para sa mga naninirahan sa lupa; gumawa ng paligsahan ng dasal at sakripisyo upang hindi masyadong malaki ang parusa, dahil nasa 2/3 bahagi ng sangkatauhan ay nakasalalay. Kung magdasal kayo, mamatay gutom at suot ng balat na bato tulad ng lungsod ni Nineveh, may awa ako at hindi ko silang paparusahan gaya ng isinulat; kung hindi man, uulan akong apoy mula sa langit na magpapawalang-bisa sa karamihan sa mukha ng lupa.
Sa Sodom at Gomorrah ay hindi nakita ang espirituwal, panlipunan at moral na pagkabulok na kinakita natin ngayon sa mundo. Kung tinanggal ko ang dalawang lungsod mula sa mukha ng lupa, paano ba ako hindi gagawa nang higit pang gawain ngayon na mayroong sobra-sobrang espirituwal na kahirapan at kasamaan na nagtatakot hanggang sa mismong impiyerno. Gusto mo bang buhayin, mahalin, lingkuran, at magpatawad; at higit pa rito, sumunod at makinig sa tinig ng Panginoon mong Diyos; kundi ako ay tatapos sa bawat butil ng kasamaan upang ang matuwid ay bumagsak sa pagputol.
Nag-aapoy akong may galit para sa aking likha. Maliligayaan ko ang aking awa at katotohanan upang maging aking katarungan na muling magbigay-katwiran at karapat-dapat.
Isipin ninyo ng mabuti, anak kong mga mahal, at pumili sa daan ng katarungan, katuturan at karapatan; pati na rin ang paggalang para sa inyong kapatid at tagalikha; kundi kayo ay magiging tila bigas na magsisindak sa apoy ng aking katarungan.
KATAAS-TAASAN, AMA YAHVE.