Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2024
Ψυχές στον Πurgatorio που υποφέρουν για ακατάλληλη ενδυμασία
Μήνυμα στην Βαλεντίνα Παπάγνα στο Σίδνεϊ, Αυστραλία στις 21 Ιανουαρίου 2024
Αυτό το πρωί, ο Άγγελος με πήγε να επισκεφθώ κάποιες ψυχές στον Πurgatorio.
Πρώτα, ο Άγγελος με πήγε σε ένα μέρος του Purgatorio, όπου συνάντησα και μίλησα με πολλές διαφορετικές ομάδες νεαρών γυναικών. Φωνάζοντάς μου και παρακαλώντας να τις βοηθήσω, είπαν: “Βαλεντίνα, μπορείς να μας βοηθήσεις; Μπορείς να προσευχηθείς για εμάς;”
Ρώτησα κάποιες από αυτές: «Ποιος είναι ο λόγος που βρίσκεστε εδώ; Τι κάνατε;»
Οι γυναίκες απάντησαν: “Φορούσαμε μοντέρνα ρούχα και ντυνόμασταν προκλητικά—φορώντας κοντές φούστες και φορέματα. Τώρα, τιμωρούνται πολύ για αυτό. Δεν ξέραμε ότι προσβάλαμε τόσο τον Θεό.”
Είπα σε αυτές: “Η μόδα είναι κακή. Δεν είναι από τον Θεό.”
«Κανείς δεν το έγραψε ή μας είπε αυτό. Νομίζαμε ότι ήταν εντάξει, και τώρα που βρισκόμαστε εδώ, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Πρέπει να υποφέρουμε», θρήνησαν.
Είπα σε αυτές: “Εγώ δημοσίευσα ένα μήνυμα για το πώς πρέπει να ντυνόμαστε.”
Απάντησαν: «Ναι, αλλά όχι στις εκκλησίες και άλλα μέρη. Κανείς δεν το έγραψε γραπτώς για να το διαβάσουν οι άνθρωποι.»
Είπα: “Αυτό προσβάλει πραγματικά τον Θεό που δείχνουμε τη σάρκα, ειδικά για τις γυναίκες.”
Απάντησαν: «Πρέπει να είμαστε εδώ πολύ καιρό. Τώρα το μετανιώνουμε.»
Είπα: “Η Παναγία πάντα μου διδάσκει και μου λέει να πω στους ανθρώπους ότι πρέπει να καλυπτόμαστε—όχι πάνω από τα γόνατα αλλά κάτω από τα γόνατα ακόμη περισσότερο, για να καλύψουμε τη σάρκα μας και να μην είμαστε εκτεθειμένες.”
«Είναι επίσης φταίξιμο των εκκλησιών, καθώς δεν διδάσκουν στους ανθρώπους πώς να μη ντύνονται—μερικοί άνθρωποι ντύνονται σαν να πάνε στην παραλία.»
Αφού ο Άγγελος και εγώ αφήσαμε τις νεαρές γυναίκες, περάσαμε από μια άλλη ομάδα ψυχών που μας κοιτούσαν. Δείχναν με το δάχτυλο τους και μπορούσα να ακούσω να λένε μεταξύ τους: “Αυτή είναι η κυρία. Είναι η οραματίστρια.” Ο Άγγελος κι εγώ ανταλλάξαμε βλέμματα και χαμογελάσαμε.
Αυτές οι ψυχές πλησίασαν σε μένα και είπαν: “Βαλεντίνα, είσαι η οραματίστρια—μπορείς να προσευχηθείς για εμάς;”
«Ναι, θα προσευχηθώ για σας», είπα.
Αφήσαμε αυτές τις ψυχές και ο Άγγελος με πήγε σε ένα άλλο μέρος του Purgatorio, όπου έπρεπε να μπω σε ένα συγκεκριμένο κτίριο.
Μόλις μπήκαμε μέσα, είπα στον Άγγελο: “Θεέ μου, δεν θα ήθελα να βρίσκομαι σε αυτό το μέρος.”
Το κτίριο ήταν τεράστιο, πολύ ερειπωμένο και παραμελημένο—ένα φοβερό μέρος. Μέσα υπήρχε ένας μεγάλος διάδρομος με πολλές πόρτες. Πόρτες, πόρτες, παντού πόρτες. Δεν έχω ξαναδεί τόσες πόρτες, όλες χαλαρές και κρεμαστές. Περπάτησα μέσα στον διάδρομο και προσπαθούσα να δω τι υπήρχε πίσω από τις πόρτες όταν άκουγα βαριά, ανατριχιαστικά ηχηρά σαν ουρλιαχτά—τους ήχους κακών πνευμάτων. Οι βασανισμένες ψυχές που είναι παγιδευμένες εδώ είναι όλοι άνδρες.
Ο Άγγελος πλησίασε και μου είπε, “Όχι! Μην προχωρήσεις παρακάτω. Δεν είναι για σένα, ούτε να ανοίξεις την πόρτα!”
Αργότερα εκείνη την ημέρα, στην Αγία Λειτουργία, πρόσφερα στον Κύριό μας όλες τις ψυχές που επισκεφτήκαμε, ειδικά αυτές που ήταν παγιδευμένες στο κτίριο, αφήνοντάς τες στα πόδια της Ιερής Τράπεζας.
Είπα, “Κύριε Ιησού, ελέησε τις ψυχές που βρίσκονται πίσω από αυτές τις κλειστές πόρτες.”
“Κύριε Ιησού, ανοίγω όλες τις πόρτες,” είπα.
Ο Κύριός μας είπε, “Δες, φώναζαν για το έλεός Μου.”
Δεν μπορούσα να ξεχάσω τους ήχους που άκουγα—σαν ουρλιαχτά και λυγμούς. Κανείς δεν προσεύχεται γι’ αυτούς. Ήταν τόσο σκοτεινά, καταθλιπτικά και ανατριχιαστικά. Μου πήρε μερικές μέρες για να ξεπεράσω αυτή την εμπειρία.
Αυτός ο τελευταίος τόπος που επισκέφτηκα στον Καθαριστήριο ήταν τόσο απογοητευτικός που ήμουν πολύ χαρούμενος που επέστρεψα στο δωμάτιό μου.